Noa is bang. Voor Mees, die hem pest op school. Maar hij is nog banger voor het mannetje dat hem ’s nachts bezoekt: Griebel. Maar dat houdt hij geheim. Met zijn papa kan hij er niet over praten, want die kwam twee jaar geleden om het leven. En aan de nieuwe vriend van mama moet hij nog wennen. Maar dan begint opa ineens over Griebel te vertellen. Dus hij kent hem ook! En zo komt Noa erachter dat ook Griebel een geheim heeft …
 
Het spannende en grappige eerste deel van De geheimen van Schatterdam, over angsten verbergen en angsten overwinnen. Voor dappere kinderen vanaf 8 jaar.

Het boek kost €14,95 en heeft 64 pagina's met prachtige illustraties van Yuhan Lin.
Ook ideaal als voorleesboek!
Online bestellen kan o.a. via Bol.com

sneak preview

Uit 'Griebel', hoofdstuk 7

   Het kwam zo onverwacht dat Noa eerst dacht dat hij het niet goed gehoord had. Maar even later klonk er geschuifel. Hij wist het zeker: Griebel was er weer. Hij had natuurlijk geroken dat Noa bang was. Wat moest hij nu doen? Snel zijn kamer uitrennen, weer naar mama? Of heel hard gaan gillen? Zou ze hem geloven? Noa’s gedachten gingen zo snel dat het leek of hij verlamd was. Hij kon zich niet bewegen en zijn hart bonkte in zijn keel. 

    En ineens hoorde hij die krakerige lage stem, vlak bij zijn bed.

     ‘Hallo Noa, daar ben ik weer.’

     Noa kneep zijn ogen hard dicht.

     ‘Het was niet moeilijk om jou te vinden, het ruikt hier naar bange kinderen. Jaaaaa, het stinkt bijna!’

      Griebel ademde met veel geluid in door zijn neus en met een lange ‘haaaa’ liet hij de lucht weer ontsnappen. 

      ‘Je bent een schijterd Noa, weet je dat? Zo’n zielige bange kabouter.’

     En ineens was het genoeg. Ergens binnenin knapte er iets bij Noa. Of het kwam door het verhaal van Tom of door dat woord ‘kabouter’, hij wist het niet. Maar hij vloog overeind, gooide zijn dekbed van zich af en schreeuwde ‘Ga weg!’

     Geschrokken van zijn eigen actie keek Noa om zich heen. Zijn ogen moesten even wennen aan het donker. En daar zag hij hem: in de hoek van de kamer zat een donkere figuur. Het enige wat Noa hoorde was een geniepige lach. 

      ‘Ga weg, zei ik!’ riep Noa, ‘ik ben niet bang!’

       Maar Griebel lachte alleen maar harder. Noa hoorde de deur van zijn moeders slaapkamer opengaan. Ze had zijn geschreeuw vast en zeker gehoord.

        ‘Niet liegen, Noa,’ zei Griebel. ‘Zolang ik jouw angst ruik kom ik terug.’