Onderweg van school naar huis wordt Job aangesproken door een man. Niks vreemds aan, behalve dat die man zwarte handschoenen draagt op zo’n warme dag … En dat hij de volgende dag dreigt Jobs zusje iets aan te doen als hij ’s avonds niet naar het park komt. Al snel raakt Job verwikkeld in een drugszaak. Hij is ten einde raad, tot hij in de schemertijd belandt en drie codes krijgt van de mysterieuze Gabriël. In een race tegen de klok moet hij ze kraken om te ontsnappen aan de zwarte hand. Het leidt tot een zinderende finale, waarin zelfs Jobs leven op het spel komt te staan.

'De zwarte hand' is een eigentijds boek voor tieners (11-14 jaar). 
Social media zijn tegenwoordig niet meer weg te denken, maar kunnen ook gevaarlijk zijn. Dat ondervindt hoofdpersoon Job aan den lijve. 
Helaas vallen steeds meer jonge mensen in handen van mensenhandelaren die uit zijn op criminele of seksuele uitbuiting. Geen ver-van-mijn-bed-show, maar harde realiteit!
In de driedelige serie 'De Schemertijdcodes' verweef ik deze thematiek met een spannend, actueel en zeker ook humorvol verhaal.

De bijna filmische illustraties zijn van Conz (Constantijn van Cauwenberge).

Uit 'De zwarte hand', hoofdstuk 3:

Met een schok trapte Job op de rem. Bijna vloog hij achterover van zijn fiets. De man ving hem op. Hij hield hem met één hand stevig vast aan zijn mouw. Hijgend keek Job hem aan.
De man lachte zijn witte tanden bloot.
‘Dag Job, daar zijn we weer.’
‘Laat me los!’ Hij trok aan zijn arm maar de man gaf geen krimp.
‘Ho ho, rustig aan. Je had me bijna omver gefietst. Dat is niet aardig van je.’
‘Maar jij trok me aan mijn jas!’ zei Job boos. 
De man bracht zijn gezicht dicht bij dat van hem. 
‘Nu moet je even heel goed naar me luisteren jochie. Lukt dat denk je?’
Met de fiets onhandig tussen zijn benen geklemd kon Job geen kant op. Hij knikte.
‘Goed zo. Het zit namelijk zo: ik heb een beetje hulp nodig. En ik dacht, laat ik daar die schattige Job eens voor vragen. Die is altijd zo behulpzaam. Ook voor zijn zusje Debbie. Toch?’
Job trok wit weg. Zijn benen trilden.
‘Ja, ik weet dat jouw zusje een beperking heeft. Dus haar wil ik het liever niet vragen. Als ik dat wel zou doen zou ze vast en zeker ja zeggen. En het laatste wat ik wil is haar dwingen. Dat zou niet lief zijn. En daarom vraag ik het jou. Snap je?’
De man keek snel naar links en rechts. Job deed hetzelfde en zag in de verte een andere fietser aan komen. Met zijn vrije hand pakte de man plotseling Jobs kin vast. Hij voelde het ruwe stof van de zwarte handschoen.
‘Vanavond om half acht ben je in het parkje, daar pik ik je op,’ zei de man dreigend. ‘Zo niet, dan weet ik jouw zusje wel te vinden. Ook als je dit tegen iemand anders vertelt. Duidelijk?’
Hij knikte. De man liet hem abrupt los. Zonder nog achterom te kijken stapte hij in zijn auto en reed weg. 
Job bleef geschokt achter. Zijn hart klopte in zijn keel en hij had een droge mond. Dit leek wel een film. Iets dat alleen anderen overkomt. Niet hem.